|
Trotse vis weg zwemmen voor voor wat in je weg zat in je zat, in ons zat. |
|
Schuld, onschuld, wie? Nee, nee geen schuld Nooit, nee nooit Alleen onmacht Waarom, ja waarom onbegrepen bleef zo onbegrepen |
|
Niet praten, zwijgen, een muur van rust over de jaren gemetseld alles op zijn plek lekker rustig, lekker lekkers gezellig |
| toch |
Twee zielen op afstand (2008)
|
Ik zwom vroeger tegen de muur wilde achter de muur door de muur. wilde, meer |
|
Waar jij zat, vol liefde vervulde, onvervulde liefde verlaten, onverlaten waar wij hadden kunnen praten luisteren naar elkaar zien misschien |
|
Ik zwom op afstand van je werd toch geraakt schoot ver weg weg |
|
En onlangs viel er hoorde ik eerst, een brok uit je muur was er even een gaatje, waardoor we elkaar heb kunnen aanraken. Het was even OK |
|
Er was nog geen gedicht wel twee nu drie schilderijen, je koos je vertrok. Het is OK |
Mijn schilderij uit 2017 kreeg in 2019 de titel “Het vertrek”
|
Nu, één gedicht en drie schilderijen en je bent, bent er niet maar er was wel even dat is ook OK |
PS Twee zielen op een afstand schilderde ik al in 2008. Nu, in retrospect, interpreteer ik de voorste “ziel” als de ziel van mijn moeder, waar de uitstulping naar de andere ziel toe ontbreekt en in plaats daarvan de dwarsbalk verbreed is en verworden is tot een alles afsluitende muur, die rood is, aan de kant waar wij, de kinderen, waren. De druipers aan beide kanten staan voor de niet geziene tranen aan beide kanten. Onbegrepen onbegrip.
Waarom zijn dit zielen? Dan refereer ik naar het schilderij uit begin 2001, wat in 2009 op zijn plek viel. Het vertrek van de ziel van mijn vader, te vinden op de schilderijensectie van mijn website.
http://www.tersteegmc.nl/paintings/45-departure-of-the-soul-of-my-father